„Nie ma się co oszukiwać: większość mieszkańców Krymu to Rosjanie”
Bartoszewski w niemieckiej prasie: „Wierzę w Putina …”
Władysław Bartoszewski: doceniam mądrość i przenikliwość Putina
Żyrinowski proponuje Polsce udział w rozbiorze Ukrainy
Wzywa do potępienia ukraińskich nacjonalistów
Mariusz Max Kolonko o polskiej polityce wschodniej
Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski: oni obrócą się przeciwko nam
Tragedia Kresów na portalu rosyjskim
Materiały i studia z dziejów stosunków polsko-ukraińskich
Ołeksandr Sycz, wicepremier Ukrainy
—————————————————————————
W 1929 r. na Kresach Południowo-Wschodnich II Rzeczypospolitej rozpoczęła nielegalną działalność Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Wyznacznikiem działań tej organizacji było „Dziesięcioro przykazań nacjonalisty ukraińskiego”. Autorem „Dekalogu”, zredagowanego w czerwcu 1929 r., był student filozofii Stepan Łenkawśkyj (Stepan Łenkawski), współorganizator i uczestnik I Kongresu OUN w 1929 r., który odbył się w Wiedniu.

Jako ideologię OUN Kongres przyjął, w formie uchwały, doktrynę nacjonalizmu ukraińskiego sformułowaną przez Dmytro Doncowa. Dostosowany do niej był wspomniany już „Dekalog ukraińskiego nacjonalisty”, szeroko rozkolportowany jeszcze przed powstaniem OUN.
Od roku następnego członkowie tej organizacji rozpoczęli akcje sabotażowo-dywersyjne i terrorystyczne przeciwko Polakom, jak również Ukraińcom, dążącym do ugody z Polską.

Szczególnie głośnym aktem terrorystycznym było zabicie 15 czerwca 1934 r. na rozkaz OUN ministra spraw wewnętrznych płk. Bronisława Pierackiego. Zbrodniczego czynu dokonał w Warszawie młody Ukrainiec o nazwisku Hryć Maciejko.
Jednym z czołowych działaczy OUN był wspomniany Stepan Łenkawski, urodzony 6 lipca 1904 r. w Uhornikach koło Kołomyii, który zmarł w Monachium, 30 października 1977 r., mając 73 lata.
W latach dwudziestych ubiegłego wieku Łenkawski był członkiem zarządu Związku Ukraińskiej Młodzieży Nacjonalistycznej. Na początku lat trzydziestych został aresztowany przez policję w Krakowie, następnie wiosną 1932 r. skazano go na kilka lat więzienia. Wolność odzyskał we wrześniu 1939 r.
Zobacz: Od terrorysty do „bohatera” – kulisy śmierci Stepana Bandery
Podczas drugiej wojny światowej był członkiem Ukraińskiego Komitetu Narodowego oraz kierownictwa OUN-banderowcy, piastując funkcję referenta propagandy. Jego przywódca był Stepan Bandera (1909-1959).
W dniu 30 czerwca 1941 r. nad ranem wojska niemieckie wkroczyły do opuszczonego przez wojska sowieckie Lwowa. Jeszcze w tym samym dniu banderowcy proklamowali w tym mieście niepodległość Ukrainy i nadali o tym komunikat przez lwowską rozgłośnię radiową, którą zdołali opanować na kilka dni. Odezwę nazwaną „Aktem 30 czerwca” odczytał Julian Sawićkyj (Julian Sawicki), student ze Lwowa.
Warto przytoczyć jej fragment :
Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów pod przewodem Stepana Bandery wzywa do podporządkowania się utworzonemu we Lwowie Krajowemu Rządowi, (…). Sława Bohaterskiej Armii Niemieckiej i jej Führerowi Adolfowi Hitlerowi !
Ostatnie stwierdzenie powyższej odezwy było później wymazywane z oficjalnych dokumentów OUN. Rząd ten został rozwiązany w lipcu 1941 r., a jego członkowie uwięzieni.
Akcenty prohitlerowskie wspomnianego tekstu nie mogły bowiem przysłonić faktu, że powyższa proklamacja niepodległości była sprzeczna z planami kierownictwa III Rzeszy, w tym samego Hitlera wobec Ukrainy.
W dniu 1 sierpnia 1941 r. na mocy dekretu Hitlera powstał dystrykt „Galizien” włączony do Generalnego Gubernatorstwa, któremu podlegały obwody lwowski, tarnopolski, stanisławowski, drohobycki i południowa część powiatu krzemienieckiego.
Z kolei 1 września 1941 r. hitlerowcy utworzyli Reichskommisariat Ukraine, w skład którego wszedł m.in. Wołyń i Polesie oraz od 15 września tegoż roku rozpoczęli masowe aresztowania wśród aktywistów OUN-b, którzy z reguły byli ludźmi bardzo młodymi.
Stepana Banderę i część jego zwolenników osadzono w różnych więzieniach na terenie dystryktu „Galizien”, np. Kołomyia, Stanisławów i Lwów, przenosząc ich później głównie do Sachsenhausen oraz do więzienia Montelupich w Krakowie, a stąd do KL Auschwitz. Warto zaznaczyć, że niektórych banderowców zatrzymano także na terenie samego Krakowa.
Stepan Łenkawski (1904-1977)
Stepana Łenkawskiego aresztowano w lipcu 1941 r. we Lwowie i osadzono w obozie koncentracyjnym Auschwitz, gdzie otrzymał numer 49731. Z tego obozu został zwolniony 19 grudnia 1944 r.
Zatrzymano także wspominanego już Juliana Sawickiego, którego w KL Auschwitz, oznaczono numerem 49741. Później ewakuowany został do KL Mauthausen-Ebensee, gdzie zmarł wiosną 1945 r.
Julian Sawicki (1915-1945)
Po wojnie Stepan Łenkawski przebywał na emigracji, gdzie po zabójstwie Stepana Bandery w 1959 r. objął przywództwo kierownictwa OUN, a następnie od 1968 r. kierował wydziałem propagandy i redagował gazetę „Szlak Zwycięstwa”.
W dniu 22 sierpnia 2010 r. ukraińskie władze w obecności duchownych greckokatolickich odsłoniły w Uhornykach , w obwodzie Iwano-Frankiwskim (dawniej Stanisławowskim), pomnik Stepana Łenkawskiego, głównego ideologa Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i autora wspomnianego „Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty”.
Podczas ceremonii odsłonięcia obecni byli mieszkańcy wsi oraz aktywiści partii politycznych: „Swobody”, „Naszej Ukrainy”, UNA-UNSO i innych organizacji nacjonalistycznych.
Bez takich postaci jak Stepan Łenkawski nie stalibyśmy dziś pod niebiesko-żółtym sztandarem, nie chodzilibyśmy w wyszywanych koszulach do ukraińskiej cerkwi grekokatolickiej. Dzięki takim osobom narodziła się niepodległość Ukrainy
– powiedział w swym przemówieniu mer Iwano-Frankiwska (dawniej Stanisławów) Wiktor Anuszkiewiczus.
Obecny na uroczystościach był także Ołeksandr Sycz, historyk i działacz „Swobody”, który zajmuje się życiem i działalnością Stepana Łenkawskiego.
Według Ołeksandra Sycza:
Tacy działacze, jak Stepan Łenkawski zasłużyli, żeby ich imionami były nazywane ulice, żeby stawiać im pomniki.
Pomnik w Uhrynkach przedstawia naturalnej wysokości postać Łenkawskiego z prawą ręką ułożoną na sercu. Na postumencie wyryte zostały stworzone przez banderowskiego „bohatera” przykazania „Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty”:
1. Zdobędziesz Państwo Ukraińskie albo zginiesz w walce o nie; 2. Nie pozwolisz nikomu plamić chwały ani czci Twojego Narodu; 3. Pamiętaj o wielkich dniach naszych Walk Wyzwoleńczych; 4. Bądź dumny z tego, że jesteś spadkobiercą walk o chwałę Włodzimierzowego Tryzuba; 5. Pomścisz śmierć Wielkich Rycerzy; 6. O sprawie nie mów z kim można, ale z kim trzeba; 7. Nie zawahasz się spełnić najniebezpieczniejszego czynu, jeśli tego będzie wymagać dobro sprawy; 8. Nienawiścią i bezwzględną walką będziesz przyjmował wrogów swojego Narodu; 9. Ani prośby, ani groźby, ani tortury, ani śmierć nie przymuszą ciebie do wyjawienia tajemnicy; 10. Będziesz dążyć do poszerzenia siły, chwały, bogactwa i przestrzeni Państwa Ukraińskiego.
Podczas drugiej wojny światowej „Dekalog” ten był wykorzystywany w szkoleniach ideologicznych członków UPA. Zawarte w broszurach objaśnienia „Dekalogu” tłumaczyły w sposób zbrodniczy wartości, którymi powinien kierować się ukraiński nacjonalista.
Ukraińska Armia Powstańcza – formacja zbrojna stworzona przez frakcję banderowską Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów w październiku 1942 r. – jest odpowiedzialna za dokonanie mordu na polskiej ludności zamieszkałej na Wołyniu i Kresach Południowo-Wschodnich II Rzeczypospolitej. Według dotychczasowych ustaleń podczas wojny z rąk ukraińskich nacjonalistów zginęło na tych terenach ponad 100 tysięcy Polaków.

Arsenij Jaceniuk jako prezes Fundacji Open Ukraine realizował on program „Wspólna historia – wspólna przyszłość”, w ramach którego we wschodniej Ukrainie promował UPA.
Wicepremier Ołeksandr Sycz – wiceprzewodniczący „Swobody
Obecnie wiecepremierem nowo powstałego rządu ukraińskiego został wyżej wymieniony Ołeksandr Sycz – rodem z Wołynia, doktor historii, który zajmował się się badaniami nad życiem i działalnością Stepana Łenkawskiego – głównego ideologa Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i autora „Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty”.
W 2011 r. Ołeksander Sycz aktywnie uczestniczył obchodach 102. rocznicy urodzin Stepana Bandery (przywódcy OUN) na zachodzie Ukrainy. Podczas uroczystego zebrania w Uhrynowie Starym, gdzie urodził się Bandera nazwał region karpacki „banderowską krainą”, a radnych samorządów regionu wzywał do stania się „duchowymi i urzędowymi banderowcami”.
Ołeh Tiahnybok
Wicepremierem nowego rządu ukraińskiego jest także Ołeh Tiahnybok, lider partii „Swoboda”, która jest ekstremalnie skrajną prawicową partią z elementami faszyzmu. ” Swoboda” obsadziła sześć głównych ministerstw w rządzie Arsenija Jaceniuka.
Zobacz: Ołech Tiahnybok wkracza na polskie salony

Ministrem oświaty w nowym rządzie ukraińskim został Serhij Kwit, rektor Akademii Mohylańsko-Kijowskiej, doktor nauk filozoficznych, wielbiciel ideologa nacjonalizmu ukraińskiego Dmytro Doncowa, autor książki „Doncow. Ideologiczny portret”. Zachęcał swoich studentów do udziału w EuroMajdanie. Autor słów: „Idealizm Doncowa doprowadził go do znaczącego ideologicznego osiągnięcia, aktualnego do tej pory – idealnego postrzegania problemu”.
Andrij Mochnyk – minister środowiska, polityk „Swobody”, który w 2009 roku wraz Ołehem Tiahnybokiem i Ołeksandrem Syczem zwracał się do prezydenta Wiktora Juszczenki o nadanie Stepanowi Banderze tytułu bohatera narodowego.
Sekretarzem Rady Narodowego Bezpieczeństwa i Obrony Ukrainy (RNBO) został Andrij Parubij, z obwodu lwowskiego, jeden z założycieli Socjalno-Narodowej Partii (ukraińskich nazistów), która potem przekształciła się w „Swobodę”. Komendant EuroMajdanu i dowódca Samoobrony EuroMajdanu.
Iryna Sech
W dniu 2 marca 2014 r. nominowano na stanowisko Przewodniczącego Administracji Państwowej we Lwowie osławioną Irynę Sech z nazistowskiej Swobody. Ta działaczka wsławiła się tym, że rok rocznie urządzała awantury w czasie obchodów rocznicy zbrodni, popełnionej przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Hucie Pieniackiej w dniu 28 lutego 1944 r. Znana jest ze skrajnego antypolonizmu.
Dmitrij Jarosz
Komitet Śledczy Federacji Rosyjskiej rozpoczął śledztwo przeciwko ukrainskiemu nacjonaliście, liderowi „Prawego Sektora”, Dmitrijowi Jaroszowi. Stawia mu się zarzuty nawoływania do terroryzmu i ekstremizmu. Jarosz jest potencjalnym kandydatem na nowego prezydenta Ukrainy. Podobno Jarosz w rozmowie z Tiahnybokiem miał powiedzieć: „Polakom zrobimy drugi Katyń”.
Ołeksandr Muzyczko
Ołeksandr Muzyczko, szef „Prawego Sektora” na zachodnią Ukrainę, zwany „Saszko Biłyj”. Podczas wojny w Czeczenii był szefem ochrony prezydenta Dżochara Dudajewa.
Jewhen Nyszczuk
Jewhen Nyszczuk – minister kultury Ukrainy, aktor i gwiazda Majdanu. Wystąpil w propagandowym video, opartym o antypolski, ukraiński film „Żelazna sotnia”.
Andrij Tarasenko, rzecznik „Prawego Sektora”, który twierdzi, że zbrodnia popełniona na Polakach na Wołyniu to brednia, na Majdanie w Kijowie powiedział:
Nasza organizacja, Prawy Sektor, nosi imię Bandery. On jest symbolem rewolucyjnej walki o niepodległość kraju. Gdyby go nie było, nie byłoby Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN), a bez OUN nie byłoby dziś niezależnej Ukrainy.
Wspomniany Andrij Tarasenko sądzi także, że Przemyśl i kilka powiatów należy zwrócić Ukrainie. Są to tereny od Jasła po Hrubieszów, a na zachód aż po Łańcut.

Jurij Siergiejew – przedstawiciek Ukrainy przy Organizacji Narodów Zjednoczonych twierdzi, że banderowcy zostali zniesławieni na procesie norymberskim w 1946 r.:
Rosyjska-sowiecka strona w tamtym czasie próbowała naciskać na sojuszników, by uznali banderowców i innych [ukraińskich nacjonalistów – A.C.] za zbrodniarzy. Dlaczego norymberski proces tego nie potwierdził ? Dlatego, że zostały sprokurowane.
Środki masowego przekazu w Polsce z reguły pomijają fakty, które powyżej opisałem. Nic z ich doniesień nie dowiemy sie, że takich skrajnych nacjonalistów popierali polscy politycy podczas wyjazdów na Majdan.
W tygodniku „Przegląd” 2014 nr 10 ukazał się interesujący artykuł Leszka Konarskiego, zatytułowany „Tragizm Majdanu”, z którego warto zacytować obszerny fragment: W Polsce i na Zachodzie słuchano przedstawicieli diaspory ukraińskiej wywodzącej się ze środowisk postbanderowskich. To główny błąd przegranej walki o rząd dusz na Ukrainie. Większość obywateli Ukrainy chciałaby żyć na poziomie mieszkańców Zachodu, ale pozostać w obszarze kultury rosyjskiej. Ukraińcy wcale masowo nie popierają wstąpienia ich kraju do Unii. Na Majdanie walczył nie kwiat młodzieży ukraińskiej, ale bojówkarze przesiąknięci ideą nacjonalizmu, szukający przygody i sposobu na życie – mówi historyk dr Andrzej Zapałowski. I dodaje: – Sprawa finansowania przez Europę Zachodnią, a zwłaszcza przez USA, „demokracji” na Ukrainie jest znana od lat, ale objęta zmową milczenia. Rozbudzono tyle nadziei na polepszenie życia milionów Ukraińców, że może to się stać katalizatorem kolejnego wybuchu społecznego, tym razem przeciw nowej władzy.
———————————————————————————————————————————————
Adam Cyra
Oświęcim, dnia 9 marca 2014 r.
Zobacz: Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, dlaczego nie słuchany ?
Zobacz: W Oświęcimiu ku czci pomordowanych Kresowian
28.02.2014 r. – siedemdziesiąta rocznica wymordowania Huty Pieniackiej i Krościatyna
Polacy byli paleni lub bestialsko mordowani
12 marca 1944 r. – 70. rocznica zbrodni w Podkamieniu i Palikrowach
[…] http://cyra.wblogu.pl/9600.html Share this:TwitterFacebookDodaj do ulubionych:Lubię Wczytywanie… Marzec 7, 2014 in Polityka polska. Tagi: bestialstwo ukraińskich banderowców, Dekalog ukraińskiego nacjonalisty, Dmytro Doncow, faszyści ukraińscy, Komitet Narodowy, Konwent Narodowy Polski, ukraińskie ludobójstwo na Narodzie Polskim, UON-UPA […]